Hoofdstuk 9: Het geheim

Natuurlijk verspreide wij het nieuws onder al onze familieleden. Iedereen was ontzettend blij voor ons. Eindelijk waagde wij de stap. Al sinds 1985 een paar en dan nog net voor het 10 jarige jubileum komt er toch nog een trouwerij. Jammer genoeg ontstond er niet lang na het uitbrengen van het nieuws wat geharrewar in de familie. Mijn man komt uit een gescheiden gezin en het wil dan ook nog wel eens voorkomen dat bepaalde familieleden niet graag bij elkaar zijn. De ruzie liep zodanig hoog op dat ik een week na onze ondertrouw al mijn nog niet bestaande bruidsboeket in de ring gooide. Als het zo moet, dan wordt er gewoon helemaal niet getrouwd. Basta.

De beslissing die ik zelf in een woedemoment had genomen, zonder overleg met mijn man, zorgde er voor dat ik een bijzonder depressieve toestand belandde. Ik kon niet begrijpen dat mensen, zo egoïstisch konden zijn dat zij onze trouwdag om zeep konden helpen. Daarbij verloor ik op dat moment ook uit het oog dat er een deel van de familie door deze actie, zonder dat zij er iets mee te maken hadden, ook niet naar een trouwerij konden.

Het drong nog niet tot iedereen door dat ik echt geen zin meer had in de trouwerij, en  ondertussen werd er nog steeds over en weer geruzied. Na een zoveelste telefoongesprek waarin weer een heftige woordenwisseling kwam over de samenstelling van onze gastenlijst, brak ik werkelijk echt door midden. Ik pakte een deken van de bank een fles drank uit de kast, en verschool me in een hoek van de kamer.

Eenzaam zat ik onder mijn deken, in het donker, met zoveel verdriet dat de hoeveelheid tranen mijn woonkamer zouden kunnen overstromen.  Af en toe nam ik een slok uit de fles, verslikte me in de scherpe alcohol als ik net op dat moment weer hartverscheurend begon te huilen. De zachtheid van de deken die om mij heen lag, de ruwe tong van mijn hond Puckie, die mijn hand steeds aflikte en geen raad met mij wist, maar voornamelijk de alcoholroes en de vermoeidheid van het huilen brachten mij na lange tijd tot bedaren.

De trouwerij werd afgeblazen. Trouwen op dit moment zou voor mij, voor ons, niet een moment van vreugde zijn. Een paar dagen later toen ik echter weer wat kalmer was geworden en na veel praten met mijn ouders en mijn man, werd er toch besloten om te trouwen. Maar dan wel in het geheim.

We namen contact op met het gemeentehuis en verplaatste onze trouwdag naar 26 juni. Dit was de eerste dag na de verplichte ondertrouw periode. De planning bleef het zelfde wat betreft de plechtigheid, alleen het aantal aanwezigen zou nog kleiner zijn. Alleen mijn ouders en de moeder van mijn man.

De stress in de tussenliggende tijd deed mij geen goed. Het leek wel alsof mijn lichaam steeds honger had en ik gewoon de hele dag door moest blijven eten. Het is heel makkelijk om in periodes van stress je zelf helemaal vol te proppen met eten. Natuurlijk zijn er genoeg mensen die juist tijdens stress geen hap door hun keel krijgen. Bij mij was dat helaas niet het geval.

Aangezien ik mijzelf, na het romantische huwelijksaanzoek in de badkamer voorgenomen had om weer te beginnen met lijnen, raakte ik nu in een moeilijke situatie. Want hoe kan ik er voor zorgen dat het toch lijkt of ik aan de lijn doe, terwijl ik ook heerlijk kan genieten van een kleffe zoete glacé koek. Hij ligt met nog drie anderen in de koelkast en steeds als ik de deur opendoe kan ik mezelf bijna niet inhouden om er één te pakken.

Het was een pak van vier koeken. Eén was er al uit. Als ik er ook nog één neem dan valt dat op. Wat zal er dan tegen me gezegd worden? Dat ik een slappeling ben? Dat ik niet serieus ben? Waarschijnlijk wordt er niets gezegd, dergelijke gedachten zitten puur in mij hoofd. Er zal geconstateerd worden dat er een koek weg is. Niets meer niets minder. De gedachten in mijn hoofd vliegen alle kanten op. Ik wil die koek, en ik wil niet geconfronteerd worden met het feit dat ik die koek opgegeten heb. Ik moet het dus verbergen, tenminste dat zegt mijn gevoel. Ik moet het stiekem doen, en niemand mag het weten dat ik een koek genomen heb.

De oplossing werd snel gevonden tijdens het eten van de eerste koek. Ik at gewoon de overgebleven twee koeken op. Daarna ging ik naar de supermarkt, kocht een nieuw pak koek. Scheurde deze net zo open als het pak wat die morgen nog in de koelkast lag, en nam als final touch één koek er uit. Zo leek het alsof er niets was gebeurd. 

Niemand zou merken dat ik een koek gepakt had, maar ondertussen had ik er wel enorm veel spijt van dat ik er vier opgegeten had. Een dergelijke rare actie had ik nog nooit gedaan. Wat kan het iemand anders in godsnaam schelen of ik een keer een koek bij de koffie zou nemen. Maar hoe verward kan je in je hoofd zijn door te denken dat je daar op afgerekend wordt, en dat de enige voor mij bevrijdende oplossing voor het kunnen eten van die koek, zo ver zou gaan. De manier hoe ik die dag met de koeksituatie omging maakte mij verdrietig. Ik sprak er niet over. Het was mijn geheim.

Het leek als of ik steeds meer gedwongen werd om rare acties uit te halen om gewoon iets te kunnen eten, zonder dat  ik bang hoefde te zijn voor de dingen die de mensen zouden zeggen. Voor de buitenwereld was ik aan de lijn. Inwendig schreeuwde mijn lichaam om meer zoetigheid, meer genoegdoening door eten. Deze kant had nog een veel zwartere kant, namelijk het onbegrip voor mijzelf dat ik mezelf niet in de hand kon houden. Het niet kunnen begrijpen waarom ik na het eten van 2 sneetjes brood nog steeds niet voldaan was. Waarom had ik een half uur na het eten gewoon weer zoveel honger dat ik het gevoel had dat ik wel moest eten omdat ik anders flauw zou vallen.

Al deze vragen bleven onbeantwoord. Ik worstelde verder met mijn dieet, en probeerde het hongermonster in mij de baas te blijven. Als ik toen geweten had, dat ik PCOS had en dat daarbij insulineresistentie voorkomt, dan had ik misschien heel anders omgegaan met voeding.  Bij insulineresistentie wordt er veel insuline vrijgemaakt. Vrijgekomen insuline zorgt er voor dat glucose uit het bloed gehaald wordt. Door de resistentie wordt de insuline niet opgenomen door de lichaamscellen en wordt de insuline omgezet in vet. Door het verhoogde insulinegehalte verdwijnt er ook te veel glucose uit het bloed, waardoor je lichaam het gevoel krijgt dat er een tekort is. Hier krijg je zogenoemde suikerdips van, dit zijn momenten dat je het gevoel hebt dat je gaat flauwvallen, en je gewoon weer iets moet eten om het tegen te gaan.

Het was nog een paar dagen voor de trouwerij en ik was de laatste dagen een paar kilo aangekomen. Ik raakte enorm gestrest over het feit dat ik geen idee had welke kleding ik zou dragen op mijn trouwdag. Het feit dat ik geen trouwjurk wilde, dat was al lang gelee bepaald, maar wat moet je dan wel aan. Je kunt toch niet in een spijkerbroek naar het gemeentehuis. Uitkomst was een postordercatalogus. Ik bladerde het boek door en zocht de afdeling “grote maten”. Een zoektocht naar kleding dat geschikt zou zijn voor een trouwerij. Ik was helemaal geen type voor licht gekleurde kleding. Het liefst was ik in een spijkerbroek met een zwart shirt gegaan. Maar ja, het is een feestdag, het is mijn trouwdag, en dan wil je er toch wel netjes uitzien.

Voor 14.00 uur besteld, de volgende dag in huis. Deze tekst was heel belangrijk voor mij. Ik koos een wit linnen broek en blouse met een lang gilet er bij. Maat 54. Ik stond nog in dubio of ik niet ook nog een grotere en een kleiner maat van alles zou bestellen. Stel je voor dat het niet past, dan wordt het echt krap met de tijd om nog iets anders te bestellen. Uiteindelijk bestelde ik die ene set, het moest gewoon maar gaan passen.

Zondagavond 25 juni 1995 vertelden wij onze ouders dat de volgende dag een bijzondere dag zou zijn. We spraken een tijd af dat ze opgehaald zouden worden en tilde nog een klein tipje van de figuurlijke sluier op door te zeggen dat het een echte  feestdag zou worden. Wat er zou gaan gebeuren, dat bleef geheim. De ouders probeerde ons wel uit te horen, maar wij lieten niets los. Geheim is geheim, en als het moment daar is, dan wordt het onthult.

De nacht was onrustig, en voor dag en dauw stond ik al naast mijn bed. Vandaag 26 juni 1995 is gewoon onze trouwdag. Aan de ontbijttafel realiseerde ik me dat ik niet eens de moeite had genomen om een taart te bestellen bij de bakker. De voorliggende weken waar ook zo raar verlopen, dat ik eigenlijk niet eens heel erg met de trouwdag zelf bezig was geweest. Een feestdag kan niet zonder gebak, dus vroeg in de ochtend stapte mijn man en ik op de fiets om gebak te halen. Toen wij door de winkelstraat fietste vroeg ik gekscherend hoe mijn bruidsboeket er uitzag. Waarop mijn man me aankeek op de manier van “oeps!!!” niet aan gedacht. Ik stelde hem gauw gerust. Het was maar een grapje. Dus vandaag hebben we een trouwdag in het geheim, zonder toetsers en bellen, zonder bruidstaart, zonder bruidsboeket, maar wel met gebak.

Omdat wij niet in het bezit waren van een grote auto waar wij allemaal in zouden kunnen om naar het gemeentehuis te gaan, splitsen wij ons als aanstaand echtpaar op. Ik nam mijn ouders mee in mijn autotootje, en mijn toekomstige man ging samen met zijn moeder in de andere auto. Ook dit was weer een lachwekkend moment. We hadden ook de keuze kunnen maken lopend naar het stadhuis te gaan, niet dat het ver lopen was, maar ach met de auto is makkelijker. Ondanks dat het een korte route was, kwamen wij niet gelijktijdig aan bij het stadhuis. Aangezien ik zelf nogal ongeduldig was, liep ik met mijn ouders richting de zijingang van het stadhuis, terwijl ik de auto van mijn toekomstige man de hoek om zag komen.

Ik stond in de deuropening te wachten toen de bode naar mij toe kwam. Hij vroeg mij of de bruid al in aantocht was. Daarbij kon ik hem meteen uit de droom helpen, ik was namelijk de bruid. Hij keek me aan, en ik ben echt geen helderziende, maar ik kon zijn hersenen op volle toeren zien draaien. Geen trouwjurk, geen bruidsboeket, en er miste ook nog een bruidegom. Dat was dus de volgende vraag die gesteld werd. Ik kon de bode geruststellen. De bruidegom was zijn auto aan het parkeren en kon ieder moment binnenkomen. De bode leek opgelucht. Wellicht was hij bang dat het hele feest niet door zou gaan. Een bruid die geen bruidsjurk droeg, maar zichzelf in een linnen witte broek had gehesen, die op geen enkele wijze slank afkleedde, en dan ook nog een bruidegom die even zoek was.

Zelf voelde ik me ook ongemakkelijk in de situatie. Toen ik ’s morgens voor de spiegel stond in mijn nieuwe kleren, moest ik toch een traan wegslikken. Ik zag er helemaal niet uit zoals ik mij vroeger als kind een bruid had voorgesteld. Ik voelde me helemaal geen prinses, niet eens voor een dag. Ik voelde me ontzettend dik, en mijn spiegelbeeld beaamde dat het niet alleen mijn gevoel was. Ik kon ronddraaien voor de spiegel wat ik maar wilde, maar het bleef gewoon een dikke vrouw die daar stond. Mijn kaken gingen stijf op elkaar en ik beloofde mezelf dat ik nog beter mijn best zou doen om het teveel aan gewicht te verliezen. De weegschaal gaf 115 kilo aan. Ik zou sterk zijn, ik zou me nu volledig overgeven aan een dieet. Ik wilde zo niet verder. Maar nu, vandaag, zou er eerst getrouwd gaan worden.

Even nadat mijn man zich bij mij gevoegd had, liepen wij met mijn ouders naar een kleine ruimte waar de huwelijksplechtigheid zou plaats vinden. Terwijl we een plekje kozen, stonden plotseling twee collega teamleidsters in de deuropening. Ze hadden natuurlijk gezien dat ik bijzonder verlof aangevraagd had en daaruit de conclusie getrokken dat er wellicht een trouwerij op handen was. Na wat speurwerk bij de  gemeentelijke instanties van mijn woonplaats waren ze achter het tijdstip gekomen van de plechtigheid.

Ik was enorm verrast en blij dat ze de moeite genomen hadden om bij mijn huwelijk te zijn. Ik had het voor hen toch geheim gehouden. Dus de keuze had ook kunnen zijn dat ze dat als een negatief ding konden ervaren. De dames hadden zelfs een enorme bos zonnebloemen voor mij meegenomen. Aangezien er geen bruidsboeket was, werden deze zonnebloemen per direct tot bruidsboeket gebombardeerd.