Hoofdstuk 15: Vreugde, we zijn zwanger

Ongelofelijk ik voel het! Ik weet het zeker, ik ben zwanger. Het voelt net als toen. Pijnlijke borsten, raar gevoel ’s morgens. Ik voel me echt anders.

Met de gedachten van mijn eerste zwangerschap in mijn hoofd, probeer ik rustig te blijven. Het liep toen niet goed af. Deze keer zal het anders gaan. Geen drukte, wacht het nou maar gewoon even af. Wel belde ik het ziekenhuis om aan te geven dat mijn temperatuur lijstje aangaf dat ik misschien zwanger zou zijn. De temperatuur bleef namelijk al 2 weken hoog, waar deze allang gekelderd had moeten zijn. Ook deze keer kreeg ik het advies om nog te wachten met een zwangerschapstest. Geef het tijd. Pffff ik had helemaal geen tijd, ik wilde het weten en wel nu.

Iedere dag telde ik af tot ik een test mocht gaan doen. Twee februari 2002. Dit was al een bijzondere dag, want het was de trouwdag van Prins Willem-Alexander met zijn mooie Maxima, en hoe bijzonder zou het zijn als ik op die dag een test zou doen en eindelijk bevestigd zou krijgen dat we zwanger zouden zijn.

Ik liet het sporten even voor wat het was, maar ik ging trouw naar aqua jogging, en naar mijn zwemuurtje op de dinsdagochtend. Als ik in het water lag, voelde ik de golven tegendruk geven in mijn buik. Wat een enorm apart gevoel. Ik kon wel huilen van blijdschap. Wij zouden papa en mama worden ik wist het zeker.  
  

Eindelijk werd het 2 februari. Ik had de zwangerschapstest al 2 weken in de kast liggen. Iedere dag leek deze mij wel toe te schreeuwen om hem te gebruiken. Maar ik heb me al die dagen sterk gehouden en nu was het eindelijk zo ver. Mijn man lag nog te slapen toen ik zachtjes naar beneden liep om naar het toilet te gaan. Het was tijd, het was zo ver. Deze dag zouden we eindelijk zeker weten of we zwanger waren.

Wat duren die paar minuten wachten lang voordat je het kan aflezen. En toen kon ik eindelijk juichen. Zwanger, zwanger, zwanger. Die dag werd een echte feestdag. We waren zo ontzettend blij. Nu ging het voor ons eindelijk ook gebeuren. Uiteraard brachten wij de ouders op de hoogte van ons prille geluk. Iedereen was blij en opgelucht voor ons. Eindelijk was voor ons de tijd gekomen om een kindje te krijgen.

Maandag belde ik het ziekenhuis om de uitslag te melden, en maakte meteen een afspraak met de gynaecoloog.  Ik liep de hele dag met een glimlach op mijn gezicht, en voelde me gewoon super zwanger. Twee weken later paste ik al niet meer in één van mijn spijkerbroeken. Niet dat je het nou heel erg kon zien, maar ik vond wel dat ik wel heel snel dikker werd. Bij de gynaecoloog, was alles oké. Het zag er allemaal heel goed uit, en ik werd door hem gefeliciteerd. Uiteindelijk heeft het heel lang geduurd, maar nu bleek toch dat ik niet helemaal een hopeloos geval was. Zwangerschap was ongeveer gestart begin december. Bij de volgende afspraak zo hij een beter datum kunnen geven wanneer ik ongeveer zou gaan bevallen. Na 3 jaar clomid slikken, één miskraam, en een heleboel temperatuurlijstjes verder, waren wij eindelijk zwanger.

Mijn man en ik hadden in de voorliggende periode al heel veel nagedacht over de eventuele naam die we aan ons kindje wilde geven. Je kunt natuurlijk denken dat het belachelijk is om dat te doen voor dat je überhaupt zwanger bent, maar ach, het was voor ons wel fijn om toch ergens mee bezig te kunnen zijn. Als het een meisje zou worden dan zou ze Danika ( roepnaam : Nika) gaan heten. Werd het een jongen dan zou hij de naam Devon krijgen. Uiteraard was mijn man het hier niet zo mee eens en vond het ook een prachtig item om mij mee te pesten. Hij was toch van mening dat een jongen zijn naam moest krijgen, net zoals hij die van zijn pa had geërfd.

Voor half maart 2002 hadden wij een 12 daagse strandvakantie geboekt naar Tenerife, en natuurlijk vroeg ik of het wel door zijn kunnen gaan in verband met de zwangerschap. Volgens de assistente van de gynaecoloog was het geen probleem om te gaan vliegen. Super fijn dat we toch konden gaan. De vakantie die we geboekt hadden was de “ love holliday ” die de arts voorgeschreven had, maar die hadden we gewoon eigenlijk niet meer nodig, we hadden het toch thuis voor elkaar gekregen.

Gaande weg naar de vakantie toe, kreeg ik het steeds zwaarder. Het was niet meer fijn om te stofzuigen of het huishouden te doen. Ik werd snel moe, en af en toe wat pijn in mijn buik. Toch bleef alles gewoon doorgaan en ik bleef gelukkig lekker zwanger.

Maar helaas half maart, twee dagen voor de vakantie naar Tenerife, het was een woensdag meen ik, ging het mis. Ik kreeg een lichte bloeding en pijn in mijn buik. Paniek sloeg direct toe, en ik barste in tranen uit. Wat ging er nou gebeuren? Het zou toch niet misgaan?  Ik was al zolang zwanger. Al over de 12 weken heen.  Toen ik iets gekalmeerd was, belde ik het ziekenhuis om te melden dat ik een lichte bloeding had gehad. Daarbij melde ik ook dat ik vrijdag op vakantie zou gaan. De assistente was zeer attent  en behulpzaam. Zij regelde nog een afspraak voor die zelfde dag bij de gynaecoloog.

Eigenlijk had ik die afspraak helemaal niet nodig, een blinde kon wel zien dat dit niet goed zou gaan. Maar om dan toch voor 100% zekerheid te hebben zijn wij ’s middags naar het ziekenhuis gegaan. Mijn emoties werden vlak, voor mij was het zo duidelijk. Ik zou geen traan laten daar op die behandel tafel. Het was klaar het was over het was uit. Een droom net zo mooi begonnen, uiteen gespat als een kristallen vaas op een stenen vloer. Een droom versplinterd in duizenden kristallen tranen.

De bevestiging van de arts kwam vrij snel. Ons kindje leefde niet meer. Ook al was het nog heel pril, het was toch al ons kindje. Ik keek hem aan en zei verder niets. Hij keek naar mij, en vroeg toen zonder te verblikken of te verblozen of ik nou niet moest huilen. Nee zei ik hem, huilen zal ik hier niet. Daarvoor is het niet de juiste plaats. Dit hier is klinisch en koud, ik huil daar waar ik warmte kan terug verwachten.

Nadat ik weer met beide benen op de grond stond, en bij de arts aan zijn bureau zat, kreeg ik te horen wat er verder zou gebeuren. Ik zou een miskraam krijgen. Dat zou niet heel lang duren, uiterlijk 1 dag. De pijn kon variëren, maar mocht ik proberen met paracetamol te verdringen. Natuurlijk kon ik gewoon gaan vliegen. Zijn verwachting was dat het voor vrijdag allemaal achter de rug zou zijn.

Maar zo ging het helemaal niet. Donderdag stopte de bloeding. Desondanks maakte ik daar geen positieve gedachten van. Mijn lichaam was nog niet klaar om mijn kindje af te stoten. De vakantie zouden we gewoon doorlaten gaan. We hadden geïnformeerd naar  eventuele ziekenhuizen in de buurt van onze vakantielocatie. Maar dit was puur uit voorzorg. Aan de stewardess vertelde ik dat ik bezig was met het krijgen van een miskraam. Misschien klinkt dat een beetje stom, maar aan de andere kant, je weet maar nooit wat er tijdens zo een vlucht kan gebeuren en dan zijn de stewardessen in ieder geval wel op de hoogte.

Het werd een vreselijke vakantie. Ik heb 12 dagen doorgebracht op de hotelkamer. Met rug weeën op bed gelegen. Paar keer per dag een bad genomen om de pijn tegen te gaan, zodat ik dan even een half uurtje beneden kon zijn om wat te eten. De dames die de kamers iedere dag kwamen schoonmaken waren lief voor me, en zorgde dat het me aan schone handdoeken en andere producten aan niets ontbrak. Verder bleef er niets anders voor mij over dan het hele proces zijn gang te laten gaan. Soms was het heel erg, soms stopte het bloeden en voelde ik me wat beter.

Uiteindelijk was er na de 12 dagen op Tenerife nog geen einde aan het miskraam proces gekomen. Eenmaal thuis gekomen belde ik direct het ziekenhuis. Ik kreeg voor woensdagochtend een afspraak voor een curettage. Dit proces ging niet lukken op de natuurlijke weg, en er zou geholpen moeten worden. Prompt zette de miskraam ’s avonds door. Een gebeurtenis van veel verdriet, onwerkelijkheid, pijn en opluchting dat dit nu eindelijk voorbij was.