Het is tijd. Tijd om beslissingen te nemen. Tijd om naar de toekomst te
kijken en dingen achter ons te laten. Het is tijd dat ik een beslissing neem
over of ik verder wil gaan met het slikken van hormonen. Hoelang ik door moet
gaan met het proberen zwanger te worden. Niemand kan mij raad geven. Het is
tijd dat ik beslis.
Ik kon het soms niet begrijpen als ik in het ziekenhuis zat en al die
mede lotgenoten daar toch wel triest zag zitten. De verhalen die af en toe
loskwamen over het feit dat ze al zo lang bezig waren. Dat ze alles er voor
overhadden om een kindje in hun armen te houden. Hoelang het ook zou duren en
wat ze er voor moesten doen, alles hadden zij er voor over.
Ik niet. Ik wil leven. Ik wil niet alle dagen temperatuur opnemen, en
mijn lijstje bijhouden. Ik wil seks wanneer ik het wil, maar niet meer omdat
het volgens de thermometer zou moeten. Ik wil leven.
Ik wil doorgaan met mijn leven, zonder dat mijn blik beperkt wordt met
de enige en enkele visie dat het belangrijk is dat ik me voort ga planten. Ik
wil mijn hoofd kunnen draaien naar alle kanten die het leven te bieden heeft.
Het is tijd om het los te laten, het is tijd om verder te gaan.
Een dergelijke beslissing is niet makkelijk te nemen. Je bepaalt je
toekomst. Je neemt de consequentie dat door te stoppen met de behandelingen je
definitief op dat moment kiest voor een leven zonder kinderen. Een leven waarin
het woord papa en mama naar mij en mijn man nooit zal klinken. Een leven waarin
het woord opa en oma nooit gebruikt zal worden. Een beslissing die doorwerkt
naar mijn eigen ouders. Wij zullen nooit papa en mama worden, en zij nooit opa
en oma.
Het is een beslissing die ik alleen genomen heb. Dat klinkt misschien
heel egoïstisch maar ik was leeg en ik kon het niet meer aan. Natuurlijk heb ik mijn gevoel gedeeld met mijn
man. Maar voordat het zover was heb ik het eerst allemaal voor mezelf op een
rijtje gezet.
Lang hoefde wij er samen niet over te praten. We hadden ons best gedaan.
Veel meegemaakt, en samen kwamen we tot de conclusie, tot hier en niet verder.
Het is mei 2002. Wij blijven voor altijd kinderloos.
Dat moet een zware beslissing geweest zijn....Er spookt van alles door mijn hoofd. Hád IVF niet gekund bij jullie, was adoptie een optie geweest? Maar elke keus waar jullie samen achter staan is een goede. Het is maar weer eens een bewijs...kinderen néém je niet...het is je gegeven als je ze mág krijgen.
BeantwoordenVerwijderenHee lieve Tinus. Tja IVF. Ten eerste zag ik dat al niet zitten omdat mijn gyn me een hopeloos geval had genoemd. Dus dat ligt meer aan de gyn dan aan mij. En er is toen ook nooit in het ziekenhuis gesproken over de andere mogelijkheden. Tweede reden is dat het ziekenhuis gedoe, de jaren hormonen slikken, de 2 miskramen mij natuurlijk niet in de kouwe kleren waren gaan zitten. Hoe veel spanning, stress en pijn kan je verdragen. Ik was leeg. Derde reden was dat ik dus heel veel van die vrouwen heb zien zitten in de wachtkamer. Horen praten over de teleurstellingen, de stress etc. Daar waren dames bij die waren al 8 jaar bezig. Gaven ook aan dat ze er alles voor zouden doen om een kindje te krijgen. Toen ik dat hoorde dacht ik, wil ik dit traject wel in. Is het niet nu tijd om mijn verlies te nemen, en door te gaan met mijn/ons leven? Al die hormonen, ziekenhuis bezoeken etc etc hebben ook een grote invloed op je relatie. Ik vond zelf dat ik met de 4 jaar dubbele dosis clomid slikken en de 2 miskramen mij top had bereikt in hoe ver ik zou willen gaan.
VerwijderenAdoptie… tja ook over gedacht. Geïnformeerd hoe en wat. Ook hier kwamen lange trajecten aan de orde. Ook allemaal niet eenvoudig. Besloten dat we het met zijn 2en ook ontzettend leuk hebben. Dus zo is het eigenlijk gekomen… :-)
dikke knuff van Sniffel
Jullie hebben de beslissing genomen waar je zelf achter kon staan. Dat is prima. Wél denk ik dat je meer steun van een gyneacoloog had mogen verwachten.
VerwijderenMaar het is gelukkig niet zo dat je alleen maar meetelt als je kinderen hebt.......voor mij ben je een bijzonder waardevol mens. En natúúrlijk kun je ook gelukkig zijn zonder kinderen, zelfs als er af en toe een klein knaagje optreedt wat me ook niet gek lijkt.
Geniet maar lekker van elkaar en van je familie en vrienden en verander niks aan jezelf...je bent een lieve, leuke en dappere vrouw en ik denk dat je met dit boek veel lotgenoten een plezier zult doen.
Veel liefs van 10eke
Ademloos gelezen. Zó herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenDie angsten, die twijvels, het gevoel hebben niet meer te leven.
Het overkwam ook mij en na vele miskramen, IUI en IVF sloten wij uiteindelijk zo'n wondertje in onze armen.
Het had zo anders kunnen lopen.. want ik weet dat een aantal lotgenoten van destijds waar ik contact mee had via een forum nog altijd kinderloos zijn.
Een aantal omdat ze de handdoek in de ring moesten gooien omdat ze het lichamelijk en/of psychisch niet meer aankonden, een aantal die net als ik door en door en door gingen en uiteindelijk nog steeds met lege handen staan.
Het is niet te voorspellen of alle inspanningen of alle tranen uiteindelijk een kindje geven.
Of je doorgaat of stopt die beslissing is zo uitermate persoonlijk en zo waanzinnig moeilijk!
Ik vind het dapper van je dat je deze beslissing hebt kunnen en durven nemen. Ik ben door door door gegaan en dat had zó anders kunnen aflopen.
Ik zei wel eens: ik zou wel 20 miskramen kunnen verdragen, als ik maar weet dat die 21ste goed zou gaan.
Maar dat weet een mens van te voren niet.
Een moeder zonder kinderen zijn, dat gun je geen enkele vrouw.
Ik vind je bijzonder moedig!
Lieve Cindy, wat lief dat je reageert. Ik ben ontzettend blij voor jou dat het bij jullie gelukt is. Ik ben blij dat je mazzel had met je gyn. De mijne was de gerenommeerde Dr. Renkens. (is nu iets hoogs bij de vereniging tegen de kwakzalverij, nou hij mag zichzelf ook onder de kwakzalvers scharen wat mij betreft) Uiteraard ben ik natuurlijk altijd zelf degene die beslissingen neemt over mijn eigen lichaam enzo, maar ik was zo ontzettend klaar met die vent, en na zoveel jaar en de 2e miskraam ook met alles. Tja en wat je verteld over de adoptie. Dat is waar wij ook bang voor waren. Heel traject ingaan en uiteindelijk toch weer met lege handen staan. Misschien klink ik hard of rechtdoorzee, of makkelijk, maar zo was/is het allemaal niet hoor. :-)
BeantwoordenVerwijderenUiteindelijk zijn we nu 10 jaar verder. Soms heb ik er verdriet en pijn van. Soms ben ik zowww blij dat ik geen kids heb, want bij sommige ouders is er niet genoeg behang in de buurt om ze achter te plakken. hahahahahahhahaha
Tnxs voor je lieve woorden Cindy.. knufff van Sniffel
Hoi Ankie, tnxs voor je bericht. Het is ook moeilijk om dit soort beslissingen te nemen. Je neemt een beslissing die voor de rest van je leven een doorwerking heeft. Geen vader, geen moeder, je wordt niet opa, of oma. Je kan oud worden met ontzettend veel vrienden om je heen en je eigen familie die je op de wereld hebt gezet en die van je houden en die "misschien" :-) voor je zorgen als je oud en verkreukeld bent. Of je wordt oud met alleen maar vrienden waar je op terug kunt vallen. Gek is het, dat je je daar ook nog eens druk overmaakt als je zown beslissing neemt. Maar toch is het waar. Ook dat is een bepaalde angst die naar boven komt. Straks is er niemand waar ik op terug kan vallen. Sorry ik spreek veel in ik vorm, maar daar bedoel ik natuurlijk ook mijn ventje mee. Afijn de tijd zal het leren, vooralsnog zijn we nog levendige veertigers. Wie dan leeft, wie dan zorgt.
BeantwoordenVerwijderenOndanks dat ik geen moeder ben, ben ik verder heel gelukkig. En uiteraard zijn er genoeg momenten wanneer ik dat niet ben, maar dat is vaak tijdelijk. dat drukt dan even zwaar op me, maar verdwijnt ook weer.
Jij noemt mij moedig, maar ik vind jou ook moedig Ankie. Jij/Jullie hebben gekozen om door te gaan tot jullie grote wens werd vervuld. Dat is ook een hele moedige daad. Alles wat je als vrouw moet doorstaan om dat te kunnen krijgen wat je het allerliefste wilt. Dat is toch in feite een offer wat je brengt. Ben ook super blij dat jullie een wondertje hebben en dat jullie niet teleurgesteld zijn door de macht van de natuur. Geniet er van, jullie hebben het verdiend en het is jullie gegund
Ben eigenlijk heel blij met de complimenten die ik lees dat jullie me moedig vinden, maar ik denk dat we allemaal op onze eigen manier moedig zijn in de keuzes die we maken. :-)
knuff van Sniffie.
Ja, de gedachten aan onze ouders geen opa en oma maken. Wat als we oud geworden zijn en 1 van ons twee misschien wel wegvalt...
BeantwoordenVerwijderenWellicht heb je gelijk en is elke keuze moedig. In mijn geval was er weinig keus. Ik kón niet anders. Hormonenkwestie denk ik. Volledige obsessie, ik kon geen mensen met kinderen meer verdragen, geen zwangere meer zien zonder in huilen uit te barsten. Dat is geen keus, dat overkwam me. Was een heftige periode.