Hoofdstuk 13: Vooral doorgaan

Het is 1999. Het jaartal op zich geeft je al een bijzonder gevoel. Als het dan nog zou lukken om zwanger te worden in dit jaar dat zou toch wel heel leuk zijn zo voor de eeuwwisseling. Op mijn werk heb ik gemeld dat wij bezig zijn om zwanger te worden. Misschien dat niet iedereen dat doet, maar in mijn situatie moest het wel. Ik zat namelijk al redelijk strak in mijn werkpak, en als je dan ook nog zwanger wordt, gaat het helemaal niet meer passen.

Aangezien ik  mezelf in een aantal jaar opgewerkt had tot teamleidster van een geautomatiseerde afdeling waar infuuszakken worden gemaakt, wilde mijn werkgever toch dat ik zo lang mogelijk door zou werken tijdens mijn zwangerschap. Dus het was ook echt wel nodig om een nieuwe set pakken voor mij te maken. De grootste maat was XXXL en als ik wel zwanger zou worden, dan zou ik daar binnen no time uitgegroeid zijn. Door mijn overgewicht had ik in mijn pak rondom mijn buik  misschien 5 cm over, en dat was net voldoende om normaal te kunnen gaan zitten. Dus er kwam een naaister van de fabriek waar mijn werkgever de pakken bestelde, om speciaal voor mij een set pakken te laten maken zodat ik daar zolang mogelijk in zou passen.

Nou is het natuurlijk heel aannemelijk dat een naaister veel verstand van zaken heeft als het gaat om kleding op maat te maken. Maar om nou een pak te gaan maken met een zwangere buik in het vooruitzicht die er nog niet is, dat is toch heel wat anders. Uiteindelijk is ze er toch uit gekomen en een maand later had ik een nieuwe set van 5 pakken geheel aangepast op de tijd die zou gaan komen. Ik was zo blij met de ruime pakken, dat ik die meteen ben gaan dragen, ondanks dat ik nog niet zwanger was. Elastiek om de middel geknoopt, lekker het teveel aan stof opbloezen, en voor het eerst in al die jaren had ik het niet meer benauwd in mijn werkkloffie.

De vrouwen die in mijn team werkten leefden allemaal heel erg met mij mee. Ik had ze uitgelegd dat ik hormonen slikte om zwanger te worden, en dat ik door de hormonen, soms agressief kon reageren. Ik vroeg ze om daar rekening mee te houden, en als het zou voorkomen dat het mij dan niet al te kwalijk moesten nemen. Deze agressiviteit was meestal al getoond, voordat ik er zelf erg in had, en mij zelf in de hand kond houden.

Natuurlijk was ook iedere maand voor ons de vraag of het al zover zou zijn. Wat zou je voelen als je zwanger zou zijn. Zou je het al merken voordat je een test hebt gedaan? Zou ik meteen misselijk worden? Of misschien merk ik er wel helemaal niets van, die gedachte gaat ook door me heen. Wie weet ga ik wel niet zo heel veel groeien als ik zwanger ben, en blijf ik misschien wel zo dik als ik nu ben. Wat zou dat mooi zijn als je dan bevallen bent, dat je zomaar een paar kilo lichter kan zijn na een zwangerschap. Ik had mezelf al voorgenomen dat ik borstvoeding zou gaan geven, want ik hoorde van andere vrouwen dat je daar ook van afvalt.  Maar nu nog het belangrijkste, eerst maar eens zwanger worden.

En op een dag was het zover, ik voelde wat. Ik voelde me anders, beetje misselijk. Bij het om doen van mijn autogordel deden mijn borsten zeer. Wel zo erg zeer dat ik gewoon zonder gordel zou willen rijden. Ik wist natuurlijk dondersgoed dat ik al even over tijd was, want als je er zo mee bezig bent dan hou je dat echt wel bij. Maar het is pas 2 weken. En ik kan niet zeggen dat het de vorige maanden steeds goed gegaan was met mijn menstruatie. Soms zat daar ook wel eens 2 weken tussen, dus je durft gewoon niet te hopen. Maar nu is het anders.

Als ik op mijn werk kom, en het aan de meiden van mijn ploeg vertel, hoor ik verschillende reacties. Sommige voelde al heel snel dingen waardoor ze wisten dat ze zwanger waren, anderen voelde eigenlijk helemaal niets en werd het pas werkelijk voor hen na het doen van een zwangerschapstest. Nadat ik mijn dienst gedraaid had ben ik gauw naar huis gegaan en het ziekenhuis gebeld. Uitgelegd dat ik 2 weken over tijd was, en of het eigenlijk al zin had om een zwangerschapstest te doen. Het ziekenhuis wees me er op dat het misschien beter was om nog een week te wachten. Aangezien mijn hormoonhuishouding helemaal niet werkte zoals het zou moeten werken, kon het heel goed mogelijk zijn dat een eventuele zwangerschap met een zwangerschapstest op dat moment nog niet genoeg duidelijkheid zou tonen. Ik vond het enorm spannend, maar begreep natuurlijk ook wel dat het geen nut zou hebben om wel een test te doen.

Drie dagen later kreeg ik enorme pijn in mijn buik. Zonder mijn steriele kleding uit te doen, strompelde ik de cleanroom (steriele ruimte) uit en probeerde ik zo snel mogelijk de toiletten te bereiken. Een kwartier lang bleven de pijnscheuten aanhouden. Ik had natuurlijk nog nooit weeën gevoeld, maar volgens mij waren dit toch echt weeën. Mijn zwangerschap was voorbij. Ik voelde me ziek, beroerd en verdrietig. Ik kon het niet opbrengen om het toilet te verlaten, en liet me op de grond zakken. Tranen van verdriet en woede vloeide over mijn wangen. Waarom nou?!?! Waarom kan het nou niet gewoon één keer  zo zijn dat ik zwanger ben en blijf. Het hoeft maar één keer. Waarom was het mij, ons niet gegund!!!

Mijn huilen op het toilet werd door andere dames gehoord, en niet veel later zat ik bij iemand in de auto, op weg naar huis…………

Het fijne gevoel dat ik zwanger was, duurde maar kort. Ik was enorm verdrietig, ik deed er toch genoeg voor om moeder te worden. Waarom is het zo oneerlijk verdeeld. Ik voelde me alleen. Waarom ik? Waarom niet een ander? Allerlei onredelijke gedachten vlogen door mijn hoofd. Ik voelde me waardeloos, geen goede vrouw. Ik kon niet eens zwanger worden. Iedereen wordt zwanger (althans de vrouwen dan hé) maar ik niet. Dergelijke gedachten drukte me nog meer naar beneden. Ik kon gewoon geen positief ding meer aan mezelf zien. En de toekomst? Hoe moet dat nu verder? Gewoon door blijven gaan? Mijn gedachten bestonden alleen nog maar uit vragen en vertwijfeling.