Hoofdstuk 19: Eindelijk weet ik wat ik heb

Een nieuwe weg ingaan in ons leven hield voor mij ook in dat ik me toch weer op het afvallen wilde gaan toeleggen. De prille zwangerschap had er voor gezorgd dat ik in korte tijd 6 kilo gegroeid was, en dat de weegschaal 118 kilo aangaf. Helaas is het niet zo dat die 6 kilo na de miskraam waren verdwenen, dus er moest weer wat actief aan de lijn gedaan worden.

Verder veranderde er voor mijn lijf natuurlijk nog veel meer. Ik stopte met de clomid en ging in plaats daarvan de anticonceptie pil gebruiken. Ik was dan wel niet vruchtbaar, maar ik wilde ook niet het risico lopen dat ik opeens voor een onverwachte zwangerschap zou komen te staan. Sommige mensen vonden het raar dat ik op die manier er tegen aan keek, maar ik had een beslissing genomen dat ik niet meer verder wilde met het proberen zwanger worden, ik had een hele duidelijk streep gezet. Zie het als zelfbescherming. Er waren zelfs mensen die het egoïstisch vonden dat we er “nu al” mee gestopt waren. Maar wie zijn zij om dat egoïstisch te vinden, bovendien konden zij geen antwoord geven op mijn weder vraag : “Egoïstisch ten opzichte van wat?” Ik ben nog steeds van mening dat het goed is dat wij die keuze hebben gemaakt. Ik creëerde voor mijzelf een levensmotto, en daar hield en houd ik me stevig aan vast.

Het leven wat je nu leeft is geen generale repetitie, maar de hoofdvoorstelling. Alles wat je doet is echt en je mag het niet nog een keer overnieuw doen. Haal het maximale uit je leven, want je leeft het maar één keer.

De verhuizing naar Medemblik hield ook in dat ik een nieuwe huisarts kreeg. Aangezien ik met mijn vorige huisarts niet goed overweg kon, viel ik bij mijn nieuwe huisarts met de deur in huis. Ik vertelde hem dat ik misschien soms erg direct over kon komen, en dat als ik het ergens niet mee eens was, of me niet kon vinden in een bepaalde conclusie dat ik het dan ook recht voor zijn raap zou zeggen. Nou wat dat betreft kwam hem het mooi uit dat ik dat alvast vertelde, zo was hij tenminste op de hoogte van wat voor vlees hij in de kuip had.

De eerste tijd dat ik in Medemblik woonde werd opgeslokt door de verbouwing. Toen er eindelijk rust in het huis was, startte ik weer met fanatiek sporten en diëten.  Na een paar maanden moest ik wederom concluderen dat het diëten en sporten niet echt veel invloed hadden op mijn gewicht. Ik was weliswaar wat kilo’s afgevallen, maar om het nou schokkend te noemen. Nou echt niet!!!!

In 2005 belande ik voor het eerst weer met echte vrouwen klachten bij mijn huisarts. Toen ik in 2002 opnieuw startte met de pil ging alles oke. Gaandeweg werden de menstruatieperiodes korter en minder hevig, en uiteindelijk bleef de bloeding geheel weg. Toen ik met mijn buikpijnklachten bij de huisarts kwam werd ik voor het eerst geconfronteerd met PCOS. Hij keek me toch wat verwonderd aan toen ik vroeg waar hij het overhad. PCOS ik kon me deze afkorting totaal niet herinneren. Waar had hij het over. Na een korte uitleg werd dus duidelijk dat “dat verminderd vruchtbaar zijn” van mij PCOS heette. Ik vertelde mijn huisarts dat de gynaecoloog mij  wel verteld had dat ik verminderd vruchtbaar was, en dat er een kralenkrans van verglaasde eicellen in mijn eierstokken zaten. Maar dat er ook een naam voor bestond? Dat was me nooit verteld. Eindelijk wist ik wat er mis was met mij. Ik had PCOS of te wel Poly Cysteus Ovarium Syndroom.

De huisarts schreef mij een receptje Primoluut voor, zoals ik die wel had gekregen in mijn “probeer zwanger te worden” periode. Dit kuurtje moest er voor zorgen dat er een goede bloeding zou komen en daarna zou het zeker weer beter met me gaan.

Het kuurtje sloeg goed aan, maar wat ik veel belangrijker vond was dat ik wilde weten wat PCOS nou echt maar dan ook echt precies was. Op het internet waren wel wat forums waar PCOS in genoemd werd. Er ging een wereld voor mij open. Het ging hier niet om informatie van artsen, maar om informatie van lotgenoten. Het feit dat ik niets van artsen kon vinden over uitleg over PCOS vond ik zo wie zo al heel erg vreemd. Was het dan zo onbekend in de medische wereld? Of wisten ze niet goed hoe ze met de problemen rond PCOS om moesten gaan? Ik heb geen idee, maar ik weet wel dat ik enorm veel steun en informatie kreeg van mijn lotgenoten. Eindelijk vielen dan ook werkelijk echt alle puzzelstukjes in elkaar.

Eindelijk werd mijn duidelijk waarom ik zo makkelijk overgewicht kon krijgen en waarom deze zo moeilijk weer kwijt te raken was, eindelijk werd duidelijk hoe het precies in elkaar zat met de vruchtbaarheid, en waarom deze bij mij verminderd aanwezig was. Eindelijk ontdekte ik ook dat het volgen van een koolhydraat arm dieet mij misschien toch wel een betere vruchtbaarheid had kunnen schenken. Eindelijk ging ik begrijpen waarom mijn lijf steeds op zoek was naar suiker zodat ik niet flauw zou vallen. Zoveel kennis van lotgenoten bij elkaar maakte het hele verhaal compleet.

Toch was het niet zo dat voor mij op dat moment de knop omging om doormiddel van een koolhydraat arm dieet in combinatie met clomid nogmaals de weg in te slaan om zwanger te worden. Mensen in mijn omgeving vonden dat vreemd en wederom werd ik beticht van egoïstisch zijn, maar op mijn wedervraag egoïstisch ten opzichte van wat, konden zij mij geen antwoord geven. Ik gedroeg me niet egoïstisch ten opzichte van een kind dat er niet is. Ik gedroeg me niet egoïstisch ten opzichte van mijn man. Beslissingen waren namelijk gezamenlijk genomen. Nee, ik vond het niet egoïstisch van mezelf om het niet nog een keer te proberen. Ik koos voor mezelf, voor mijn leven, voor mijn toekomst. Ik wilde niet meer geleefd worden door pillen slikken, door maandelijks heen en weer geslingerd te worden tussen wanhoop en vreugde. Ik wilde niet geleefd worden, maar zelf leven. De beslissing bleef zoals die genomen was.

Eerlijkheidshalve moet ik toch ook wel bekennen dat er af en toe best nog wel een moment was dat ik er aan dacht. Vooral gevoed door zwangerschappen en kindergelach om mij heen. Maar toegeven aan deze momenten zou er toe leiden dat ik en mijn man wederom een lange moeilijke weg zouden gaan. Nee, het was tijd voor de nieuwe richting. Een leven samen met elkaar, een eenheid geboetseerd uit twee individuen die beide een goed beeld hadden van wat zij ieder uit de toekomst wilden gaan halen.  Een toekomst zonder kinderen.