Het verdriet van de miskraam ebde toch wel weg. Ik had ook niet anders
verwacht. Ik had wel bij de pakken neer kunnen gaan zitten, maar hoe had ik dan
verder moeten gaan met mijn leven? Opgeven was dus geen optie. Bovendien de gynaecoloog
vond dat ik uit het feit dat ik een miskraam had gehad toch een positieve
boodschap van mijn lijf had gekregen. Het was dus wel mogelijk om zwanger te
worden. Nou ja je kunt je zelf natuurlijk helemaal in de zevende hemel praten
met allerlei positieve verhalen. Maar hier moest ik het dan maar me doen. Het
negatieve gevoel wat ik voor deze arts had, was niet afgenomen in de tijd die
al voorbij was gegaan sinds ons eerste bezoek, en dat negatieve gevoel
versterkte zich na deze uitspraak nog meer.
Het bijhouden van het temperaturen bleef een belangrijke taak iedere dag.
Ook het slikken van de clomid hoorde er nog steeds bij. Doordat ik zolang aan
de clomid bleef, werd ik ook niet een leuker mens. In het begin hadden de
hormonen een positieve uitwerking op mijn gemoedsrust maar nu ging dat toch wel
door slaan naar agressiviteit. Voor mijn man werd het er niet makkelijk op en
ik bewonderde stiekem zijn geduld met mij.
Begin 2001 hadden we wederom een afspraak met de gynaecoloog. Na een
onderzoekend gesprekje gaf hij aan dat het misschien beter was dat ik minder
zou gaan werken. Ik was in de tussentijd een aantal maanden overspannen geweest
en gelukkig weer uit het dal gekropen. Maar volgens hem deed de stress van het
werken geen goed aan mijn lichaam en zou een welverdiende vakantie misschien
wel dat brengen wat wij zo graag wilde namelijk een zwangerschap. Ongelovig
keek ik die man aan en ging mezelf steeds meer afvragen wat ik daar in het
ziekenhuis nog deed. Is hij echt wel een goede arts? Uiteindelijk liet ik deze
negatieve gedachten weer varen, en we namen zijn raad ter harte.
Aangezien ons eigen bedrijf steeds beter ging lopen en we inmiddels niet
meer thuis werkte, maar een eigen kantoor met medewerkers hadden, hakte we de
knoop door. Ik ging met vervroegd pensioen, en zou me nog meer toeleggen om
mijn lichaam gezond te krijgen.
Nu ik veel meer tijd voor mijzelf kreeg, kon ik meer tijd doorbrengen in
de sportschool. De sportschool werd bijna mijn 2e huis. 5 keer per
week was ik daar te vinden. Ik stond onder begeleiding van een instructeur, die
een heel goed schema voor mij gemaakt had. Hij was het er niet mee eens dat ik
er zo vaak was, liever zag hij mij maar 2 maximaal 3 keer per week. Maar tegen
houden kon hij mij niet. Het sporten werd een soort obsessie voor me. De
sporttoestellen bij deze sportschool werden bediend doormiddel van een
persoonlijke sleutel. Op deze sleutel stonden alle oefening geprogrammeerd,
maar wat nog veel mooier was, je kon na de training zien hoeveel calorieën je
verbruikt had en hoeveel afstand je had gefietst en gelopen. Helemaal super
voor mij, want dergelijke informatie kon mij bijzonder motiveren, om nog meer
mijn best te doen en nog harder te gaan. Beter, langer, meer, harder en verder.
Terwijl ik me zo toelegde op het sporten, ging ik over op een nieuw
dieet. Veel wok groente, kip, vlees en sla. Ik liet me in het begin niet uit
het veld slaan dat ik bijna geen gewichtsvermindering zag. Ik voelde me goed.
Het sporten gaf me een kick en ik kreeg een goede conditie. Alles werd
makkelijker. Traplopen, wandelingen maken, fietsen. Ik werd gewoon een fit
mens. Na een half jaar zo bezig te zijn
geweest was het tijd voor een evaluatie test. Mijn conditie was met sprongen
vooruit gegaan. Mijn benen en armen waren sterk, maar mijn gewicht was maar met
5 kilo verminderd. Mijn trainer snapte er niets van. Hij had alle gegevens
uitgeprint van mijn trainingen en kon niet geloven dat ik maar zo weinig was
afgevallen.
Ik was enorm teleurgesteld. Mijn lijf had meer conditie, maar afvallen
deed ik niet. Verder had het ook geen positieve uitwerking op mijn hormonen,
want ik was nog steeds niet zwanger.
Mijn optimistische gevoel dat ik bij aanvang had ebde iets weg. Natuurlijk
bleef ik wel sporten, want ik voelde me daar heel goed bij, maar het fanatieke
was er af. Ik snapte er geen snars van. En ik was niet de enige die er niets
van begreep.
Thuis ging alles gewoon zijn gangetje. De verplichte seksuele
activiteiten legde af en toe wel druk bij mijn man. Tja het is natuurlijk ook
niet altijd makkelijk om op commando de liefde te moeten bedrijven. Toch deden
we ons best om steeds op het juiste moment seks te hebben, zodat het toch een
keer zou gaan lukken om zwanger te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten