Hoofdstuk 20: Dieet ik wel Dieet ik niet

Als ik naar mij toekomst keek dan zag ik een slanke vrouw voor me, die lekker sportief bezig zou zijn. Een vrouw die de dagen bij de hand zou nemen en ze zou doorbrengen met zoveel mogelijk, plezier, geluk en liefde.

Om het eerste droombeeld dan maar ook meteen weer goed bij de horens te vatten, startte ik met het Atkins dieet. Het Atkins dieet is een koolhydraat arm dieet, waar best veel eieren in het menu verwerkt zijn. Het smaakte mij prima, en heel langzaam aan viel ik weer wat af. Van de 118 kilo snoepte ik met mijn eieren dieet zomaar 8 kilo weg. Daarbij ging ik ook nog eens meerdere keren in de week naar de sportschool.

Het sporten gaf me een enorme kick. Er wordt wel eens vaker gezegd dat je vaak geen zin hebt om te gaan, maar als je er eenmaal bezig bent, dat je je dan stukken fijner voelt. Nou, deze ervaring kreeg ik ook. Ik sportte per training toch gauw zo een twee uur, en ik vond het helemaal geweldig als ik aan het einde van de trainingen mijn bereikte resultaten op de computer zag verschijnen. Nu ik met het Atkins dieet en het sporten toch echt wat kilo’s verloor ging voor mij helemaal het zonnetje schijnen.

Ik zag het al helemaal voor me. Als ik dit een jaartje zou volhouden dan zou ik toch zeker wel rond de 80 kilo gaan wegen. Zou ik weer leuke kleren aan kunnen. Eindelijk gewoon gaan winkelen in de stad, zonder dat ik 80% van de kledingzaken voorbij hoefde te lopen omdat ik vooraf al wist dat ik toch nergens in zou passen. De toekomst zag er in mijn gedachten goed uit. Dit komt helemaal goed. Echt waar!

Zoals ik dat altijd heb ging ik er ook deze keer weer voor de volle honderd procent tegen aan. Uit mijn omgeving kwamen natuurlijk wel geluiden die mij zouden moeten temperen in de hoeveelheid sport die ik uit oefende. Maar zo zat ik nou eenmaal in elkaar. Als ik iets doe dan doe ik het met volle overgave.

Het sporten ging echt heel lekker, en ik zag dat mijn benen veel strakker werden, dat ik ook iets op mijn buik afviel, dus wat wilde ik nog meer. Drie keer per week stapte ik op de cardio apparatuur  en gaf ik me helemaal. Ieder maand zette ik mijzelf bij de sportschool op de weegschaal om te laten zien dat het goed met me ging, dat ik dunner werd en dat de weegschaal zag dat mijn vetpercentage minder werd.

Na een half jaar Atkinsdieet, met al mijn sportsessie bij de sportschool stagneerde het afvallen. Ik had de  108 kilo al een heel tijdje op de weegschaal staan en er ging gewoon niets meer vanaf. Natuurlijk wilde ik niet meteen de moed opgeven, dus trainde ik gewoon door. Maar op een gegeven moment was mijn lijf op, ik kon niet meer en ik voelde me leeg. Geen energie meer. Ik viel soms bijna flauw als ik had gesport en mijn lijf kreeg enorm behoefte aan suiker.

Resultaat was 10 kilo er af, ik had wel weer wat van een menstruele cyclus gekregen, waardoor ik merkte dat mijn lijf weer beter ging werken, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Het feit dat ik niet meer afviel was enorm demotiverend voor mij. Zodanig zelfs dat ik het Atkinsdieet in de wilgen hing. Samen met mijn sportkleren. Je kunt dan nog zo enthousiast zijn, maar als je niet dat resultaat ziet wat je zou willen zien, dan ebt dat super gevoel ook weg.

Natuurlijk probeerde ik wel er op te letten dat ik niet van het ene uiterste in het andere uiterste qua eetpatroon zou belanden. En mijn twijfeling van dieet ik wel dieet ik niet, vloeide over in een patroon “Die eet ik wel, die eet ik niet”.

Lange tijd bleef het goed gaan met mijn gewicht. Uiteraard groeide ik wel een paar kilo, maar dat kon niet anders. Het verschil van drie keer per week sporten en op dieet zijn, ten opzichte van af een toe een fikse wandeling en genieten van het eten was natuurlijk veel te groot.

Ik bleef het natuurlijk heel belangrijk vinden dat ik verder wel gezond was en zou blijven, dus toen ik een advertentie zag met een oproep dat je bij de supermarkt je suiker en cholesterol kon laten testen, stapte ik op mijn fiets, reed naar de supermarkt en sloot aan in de rij nog te prikken mensen.

Ik was verbaasd dat zoveel mensen zich wel wilde laten prikken in de supermarkt. Gevoelsmatig vond ik het eigenlijk toch wel vreemd toen ik daar zo in de rij stond. Maar oké, ik was niet de enige dus waar zou ik me druk om maken. Toen ik eenmaal aan de beurt was, zei de prikdame tegen mij. “Mevrouw, zwangere vrouwen mogen niet geprikt worden”. Mijn wangen werden rood en ik kon een snijdende zin nog net binnen houden. Als antwoord zei ik luid en duidelijk: “Mevrouw, ik ben niet zwanger. Ik kan namelijk geen kinderen krijgen. Ik ben gewoon dik” Waarop het rood van mijn wangen direct oversprong naar haar wangen. Zachtjes werd er een verontschuldiging gefluisterd.

Op dat moment kwam er bij de 2^e prikdame een plekje vrij. Zij redde haar collega uit de penibele situatie door mij een stoel aan haar tafel aan te bieden. Ze keek me vriendelijk aan en zei tegen mij dat het zeker goed was dat ik de test zou doen. Door het overgewicht had ik namelijk veel meer kans op een te hoge bloed suiker en een te hoge cholesterol. Met de uitslag van de test kon ik dan naar mijn huisarts gaan om de situatie te bespreken. Met verwondering luisterde ik naar haar verhaal. Zoveel aannames in zo een korte tijd. Dus ik zei haar dat het misschien beter was dat er eerst geprikt moest worden.

Zo gezegd zo gedaan. En zoals ik eigenlijk al had verwacht waren de resultaten niet wat de prikdame had verwacht. Cholesterol helemaal goed niets op aan te merken. Suikergehalte ook helemaal goed. Ze keek mij verwonderd aan. Dit waren resultaten die zij niet had verwacht. Tja zei ik, dik zijn wil niet altijd inhouden dat je ongezond bent.  Ik liet een pleister plakken en liep met een blij gevoel weg. Ik mag dan wel dik zijn, maar mijn cholesterol en suiker gehalte van mijn bloed zijn tenminste wel goed. Volgens mij kan niet iedereen dat zeggen. Zelfs de slanke mensen niet.

Jaren gaan voorbij waarin sporten en diëten afgewisseld worden door woede en onmacht omdat ik niet dat kan bereiken wat ik wil. Natuurlijk weet ik dat PCOS er voor zorgt dat het afvallen moeilijk is, en dat een PCOS vrouw er veel meer voor moet doen om haar gewicht op orde te houden, of in het vervelendste geval veel voor moet doen om overgewicht kwijt te raken. En ondanks dat ik dit weet kan ik er gewoon geen vrede mee hebben. Ik kan niet accepteren dat ik nou juist diegene ben die hier mee moet worstelen.

Misschien is dat wel een soort egoïstische gedachten die ik heb. Waarom heb ik dit? Waarom kan ik geen kinderen krijgen? Waarom heb ik overgewicht? En dan misschien nog de grootste vraag: “Waarom kan ik er geen vrede mee hebben?” Het zijn vragen die altijd maar in mijn hoofd bleven malen. Totdat ik mezelf er bewust van ging maken dat er veel ergere dingen in de wereld waren. Gebeurtenissen die veel zwaarder wogen dan als die vragen die in mijn hoofd rond dwarrelde en regelmatig een speldprik uitoefende op mijn gevoelsleven.

Om meer rust te krijgen in mijn gevoelswereld kocht ik mijn eerste boekje van de Dalai Lama. Zie mij niet als een superfan van hem, maar er zijn gewoon zo veel simpele oplossingen voor de vragen in onszelf die het zo moeilijk maken om tot acceptatie van dingen te komen. 

Om acceptatie te kunnen krijgen over het feit of ik nou wel of niet genoeg deed om af te vallen, besloot ik een kuurreis naar Montenegro te boeken. Veertien dagen in een kuuroord aan de kust. Vast patroon van uitgebalanceerde voeding, sporten en rusten. Ik zou toch laten zien dat ik het echt wel kan, dat afvallen.